Ik kan me blijven verbazen over het feit dat mensen hun welzijn minder belangrijk vinden dan hun welvaart. Als je hoort dat mensen zich vol met pillen blijven stoppen om toch maar te zorgen dat ze hun targets halen? Waar zijn we mee bezig? Ik ben van mening dat de verhouding tussen welzijn en welvaart minstens gelijk moet zijn. Tenslotte ben jij ook een groot onderdeel van het “werkkapitaal”.
En als bedrijven een constante topprestatie verwachten en met steeds minder mensen, meer output verwachten, wordt het dan niet zo langzamerhand niet eens tijd om daar massaal “nee” op te zeggen?
Is zijn wie je bent en doen waar je goed in bent niet een veel beter uitgangspunt om op een relaxte en plezierige manier te “werken”?
Jongeren beseffen dit meer dan ouderen, heb ik het idee, maar ook zij voelen zich soms gedwongen om meer en anders te doen dan ze kunnen. En ik zie steeds jongere leeftijd die zijn vatbaar voor een burn-out. Zelfs jongeren vanaf 15! jaar worden al in de statistieken opgenomen. Volgens Arbo-net zaten in 2015 al 1 op de 10 jongeren thuis met een burn-out en dat zijn meer dan 100.000 jongeren!
Eén van de redenen hiervoor is de flexibilisering van de arbeidsmarkt, de onzekerheid voor het behoud van je baan, de prestatiedruk en in sommige gevallen ook nog in combinatie met een jong gezin. En in dit laatste geval leg je ook nog extra druk op de gezinsrelatie.
Afgezien van het persoonlijke leed, gaat dit op termijn ook heel ontwrichtend voor de samenleving doorwerken.
Wanneer gaan komen we nu echt in actie om beter voor ons zelf te zorgen en duidelijke grenzen te stellen?