Tijdens mijn vakantie kwam ik een Nederlands vrouw tegen en – zoals dat gaat met Nederlanders in het buitenland- je rent er of vandaan (nee, niet weer een landgenoot) of je raakt met ze in gesprek. In mijn geval raakten we dus in gesprek.
Deze mevrouw was al jaren aan de weg aan het timmeren in het modevak en als ik haar (eigen ontworpen) kleding zag, was ze daar behoorlijk goed in.
Dat vond ze zelf eigenlijk niet. Ze was sterk geneigd om zich met de topontwerpers te vergelijken (zoals Stella McCartney, Ralph Laurent, Dries van Noten Jason Wu en vele anderen.)
En ze kon mij ook ervan overtuigen dat ze niet dat niveau had bereikt en ook nooit zou halen. Dat hinderde haar behoorlijk en maakte dat ze eigenlijk nauwelijks meer iets ontwierp, omdat “het toch niets was”.
Zonde toch van zo’n (weggegooid) talent? Ik weet zeker dat ze veel beter kleding ontwerpt dan ik en dan haar buurvrouw en dat ze in een comfortabele middenmoot zit.
Dus je bent altijd beter dan diegene “onder” je en je kunt er ook naar streven om nog beter te worden dan je al bent!
Belangrijk is dat je gelukkig bent met wat je doet, er ook helemaal voor gaat en je eigen WAARDE gaat erkennen en koesteren. En wacht maar eens af welke complimenten er nu op je af komen!